Książ.

Zamek z najciekawszą historią. 

Zamek, który mnie zafascynował. 

Zamek, którego tematyka zaczyna mnie pochłaniać. 

Zamek, o którym książki zaczynają się gromadzić na mojej półce. 

Zamek, do którego wrócę. Obiecuję.

Za to już jutro lekko zmienię klimat (dosłownie, ale i przenośnie). Juto bowiem ruszam do Portugalii, a wiedzieć trzeba, iż ona podobnie do Dolnego Śląska jest krainą zamków. 

Jednak zamki Portugalii skrywają wiele więcej tajemnic, są zupełnie inne, są przede wszystkim starsze. 

Portugalio, kraju templariuszy, I'm coming!

Śląsk.

Jeeej. Śląsk. Przecież to tyle wspomnień. Tyle wspaniałych wspomnień.
Jednak to też budowana cały czas teraźniejszość.

Podróżuje oparta o okno pociągu, a wiatr wprowadza moje włosy w piękny nieład. Tak właśnie wygląda szczęście.

Bratysława.

Bratysława była piękna. Jest miastem, jakiego szukałam.

Tymczasem zdążyłam już wrócić, posiedzieć w Krakowie trzy dni, jednak ile można - jutro ruszam dalej.

Tym razem jednak ograniczam się do Polski; Katowice, Wrocław i Wałbrzych. Ruszam ziszczać moje polskie marzenia - zamku Książ, nadciągam.

Wiedeń.

Sam Wiedeń nuży po jednym dniu. Czas urozmaicają głupie pomysły, alkohol i muzyka.

Do czasu. Trzy dni to za dużo.

Dlatego... Bratysławo, witaj!

Gdzieś na Słowacji.

Dziękuję Katowice. Było cudownie.

Teraz jednak czas na Wiedeń.

Cieszyn.

Życie w Cieszynie toczy sie spokojnie, aż do wieczora, kiedy miasto wymiera. Wtedy życie towarzyskie przenosi sie do akademików.

Cieszyńska kanapka zjedzona w parku jest rozleniwiającym śniadaniem. Kawa wypita w Presso pod zamkiem sprawia, że czas wymyka się spod kontroli. Francuska muzyka płynąca w tle uspokaja.
Jest leniwie, jest pięknie.

Czy to już?

Uwielbiam planować podróże, te kilka kilometrów za miasto, jak i te kilka tysięcy kilometrów dalej.

Przecież wszyscy wiedzą, że w słowie podróżowanie zamknięte jest moje szczęście i marzenia. Wszyscy wiedzą, że to do tego ogranicza się moje życie. (czy słowo ogranicza jest tutaj stosowne?)

Jednak przed każdą z moich wypraw czuję w sobie pewien niepokój, strach. 

Strach wcale nie przed nieznanym, a strach przed faktem, że coś nie pójdzie po mojej myśli. 

Że nie będzie tak, jak poukładałam sobie wszystko wcześniej w głowie. 

Ale to dzięki temu strach ten jest pochłaniany przez adrenalinę i emocje, których każda niespodzianka (ta miła jak i niemiła) dostarcza. 

Czy to ryzyko to jest to, co podoba mi się najbardziej?

Ciągła niepewność?

---

Przede mną pierwsza większa podróż tegorocznych wakacji. 

Czas ubrać plecak i włożyć buty.

Czas na Cieszyn, Katowice, aż w końcu i na Wiedeń.

Koninki.

Niebo w Koninkach jest niebem, pod którym, leżąc na trawie i słuchając rozmów Przyjaciół zagłuszanych głośnym potokiem, idealnie się marzy.

To, że było beztrosko to fakt.

To, że wróciłam z mnóstwem refleksji, spostrzeżeń i obaw to również fakt.

Najgorszy jest wniosek - dorośliśmy. 

Pod każdym względem:

nie wyglądamy już jak dzieci, nie zachowujemy się jak dzieci.

Dorośliśmy.

A czy tak zdołamy wspólnie przetrwać?